عده ای از راهزنان در بیابان به دنبال مسافری می گشتند تا اموالش را غارت کنند. ناگاه مسافری را دیدند وبه سویش رفتند وبه اوگفتند: هرچه داری به ما بده.
او گفت: راستش هشتاد دینار بیشترندارم که چهل دینارش را بدهکارم و با چهل دیناردیگر باید زندگیم را تامین کنم و به وطن برسم.
رییس راهزنان گفت: رهایش کنید که از قیافش پیداست آدم بدبخت و بی پولی است.
راهزنان از آنجا رفتند وهمچنان در کمین بودند تا کاروانی دیگر برسد تا به غارت دارایی آن بپردازند؛ اما پس ازساعتها انتظار کسی را نیافتند.
مسافری که هشتاد دینار با خودش داشت، در راه به محلی رسید و طلبکار خود را یافت و چهل دینار بدهی خود را پرداخت کرد و به سفرخود ادامه داد.
راهزنان باز سرراه او را گرفتند و گفتند: هرچه پول داری به ما بده،وگرنه تو را می کشیم.
او گفت: راستش را گفتم که هشتاد دینار پول داشتم. چهل دینار بدهکاریم بود که پرداختم و اکنون چهل دینار دیگر بیشتر ندارم که خرج زندگیم می باشد.
به دستور رییس راهزنان، اثاثیه ی او را به هم ریختند وهمه چیزش را گشتند و بیش ازچهل دینار نیافتند.
رییس راهزنان به او گفت: راستش را بگو بدانم چطور شد با اینکه درخطر جدی بودی، سخن حقیقت و راست بر زبان جاری کردی؟
گفت: من درکودکی به مادرم قول دادم که دروغ نگویم.
راهزنان از روی مسخره خندیدند؛ ولی ناگهان جرقه ای از نور در دل و وجدان رییس راهزنان تابید و آه سردی کشید وگفت: عجبا! تو به مادرت قول دادی که دروغ نگویی و اینگونه پایبند قولت هستی؛ اما ما پای قولمان به خدا نباشیم که ازما پیمان گرفته گناه نکنیم؟!
همین عمل نیک مسافر، مومن و راستگویی او، رییس راهزنان را دگرگون کرد و به توبه واداشت. او از راهزنی دست کشید و به راه خدا رفت.
قصه ها و پندها،جلد۲،سید ناصر حسینی
