ابو الحسن موسى بن جعفر(علیه السلام)، امام هفتم از ائمه اثنى عشر علیهم السلام و نهمین معصوم از چهارده معصوم(ع) است . آن حضرت در ابواء(منزلى میان مکه و مدینه) در روز یکشنبه هفتم صفر سال ۱۲۸ یا ۱۲۹ ه.ق. متولد شد. به جهت کثرت زهد و عبادتشان معروف به عبد الصالح و به جهت حلم و فرو خوردن خشم و صبر بر مشقات و سختیهای زمانه مشهور به الکاظم گردید.
کنیه آن حضرت ابو ابراهیم بوده ولى به ابو على نیز معروف بودهاند.مادر آن حضرت حمیده کنیزى از اهل بربر(مغرب) یا از اهل اندلس(اسپانیا) بوده است و نام پدر این بانو را «صاعد بربرى» گفتهاند به «حمیده البربریه» و «حمیده المصفاه» نیز معروف بوده است.برادران دیگر امام از این بانو اسحاق و محمد دیباج بودهاند.
امام موسى الکاظم(علیه السلام) هنوز کودک بودند که فقهاى مشهور مثل ابو حنیفه از ایشان مسأله مىپرسیدند و کسب علم مىکردند. بعد از رحلت پدر بزرگوارشان امام صادق(علیه السلام) (۱۴۸ ه.ق.) در بیست سالگى به امامت رسیدند و ۳۵ سال رهبرى و ولایت شیعیان را بر عهده داشت.
از مشخصات ظاهری ایشان قد متوسط و رنگ سبزه سیر و محاسن انبوه را می توان بیان کرد. نقش نگینشان «حسبی اللّه» و به روایتى «الملک للّه وحده» بود.
حضرتش در علم و حلم و تواضع و مکارم اخلاق و کثرت صدقات و سخاوت و بخشندگى ضرب المثل بودند. بد اندیشان را با عفو و احسان بىکران خویش تربیت مىفرمود. شب ها به طور ناشناس در کوچههاى مدینه مىگشت و به مستمندان کمک مىکرد. مبلغ دویست، سیصد و چهارصد دینار در کیسهها مىگذاشت و در مدینه میان نیازمندان قسمت مىکرد. کیسههاى موسى بن جعفر در مدینه معروف بود و اگر به کسى یک صره (کیسه) مىرسید بىنیاز مىگشت. مع ذلک در اتاقى که نماز مىگزارد جز بوریا و مصحف (قرآن)و شمشیر چیزى نبود.
ایشان با آن که از جهت کثرت عبادت و زهد به «عبد الصالح» معروف بودهاند به قدرى در انظار مردم مقامى والا و ارجمند داشتهاند که او را شایسته مقام خلافت و امامت ظاهرى نیز مىدانستند و همین امر موجب تشویش و اضطراب دستگاه خلافت گردیده و به حبس و در نهایت شهادت ایشان فرمان دادند.
