امیرالمؤمنین على(ع)، چهارمین پسر ابوطالب، در حدود سى سال پس از واقعه فیل و بیست و سه سال پیش از هجرت در مکّه معظّمه، از مادرى بزرگوار و باشخصیّت، به نام فاطمه، دختر اسد بن هشام بن عبدمناف ، روز جمعه سیزده رجب در کعبه به دنیا آمد.
على(ع) تا شش سالگى در خانه پدرش ابوطالب بود.
در این تاریخ که سنّ رسول خدا(ص) از سى سال گذشته بود در مکّه قحطى و گرانى پیش آمد و این امر سبب شد که على(ع) به مدّت هفت سال در خانه پیامبر اکرم(ص)، تا اوّل بعثت، زندگى کند و در مکتب کمال و فضیلت آن حضرت تربیت شود.
بعد از آن که محمّد(ص) به پیامبرى مبعوث گردید، على(ع)نخستین مردى بود که به او گروید.در سال سوم بعثت بعد از نزول آیه “وَ أَنْذِرْ عَشیرَتَکَ الاَْقربینَ”; یعنى “خویشان نزدیکتر خود را انذار کن!”
باز على(ع) آمادگى خود را براى یارى و همراهى پیامبر اعلام کرد.
پیامبر اکرم(ص) فرمود:”إِنَّ هذا أَخى وَ وَصِیّیى وَ وَزیرى وَ وارِثى وَ خَلیفَتى فیکُمْ مِنْ بَعْدى.” “این على، برادر و وصىّ و وارث و جانشین من در میان شما پس از من مىباشد.
در شب هجرت، پیامبر اکرم(ص) به على(ع)فرمود: لازم است در بستر من بخوابى، على(ع) در بستر رسول خدا(ص)خوابید و آن شب که اوّل ربیع الاوّل سال چهاردهم بعثت بود، لیله المبیت نامیده مى شود.
در سال دهم هجرت بود که قضیّه “غدیر خم” پیش آمد که رسول خدا(ص)در آن روز ضمن معرّفى امیرالمؤمنین به عنوان جانشین خود، فرمود: “مَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلِىٌّ مَوْلاهُ””هر که من رهبر اویم، این على رهبر اوست.
در سال یازدهم هجرى، رسول خدا(ص) از دنیا رفت، على(ع) مىگوید:”وَفاضَتْ بَیْنَ نَحْرى وَ صَدْرى نَفْسُکَ.””جان گرامى ات میان سینه و گردنم از تن مفارقت نمود.”در حالى که بنا به وصیّت نبىّ(ص)، وصىِّ او على(ع) مشغول غسل و کفن و دفن حضرتش بود، “اصحاب سقیفه” در سقیفه بنى ساعده دست به نوعى کودتا زدند. توطئه شومى که آثار و عوارض آن تاریخ را سیاه و سرنوشت مردم را تیره و تباه کرد و سنّت سیّئه اى پایه گذارى شد که از آن پس در هر عصر و نسل در ظلمت شب، بوزینگان اموى و عبّاسى یکى پس از دیگرى بر تخت جستند و رهبرى امّت اسلامى را به بازى گرفتند.
امیرالمؤمنین(ع) در تمام دوران عمر ۶۳ ساله خود، در حدّ اعلاى پاکى و تقوا، درستى، ایمان و اخلاص، روى حساب “لا تَأخُذُهُ فِى اللّهِ لَوْمَهَلائِم” زندگى کرد و جز خدا هدفى نداشت و هر کارى که مى کرد به خاطر خدا بود، و اگر به پیامبر اکرم(ص)آن همه شیفته بود براى خدا بود.
او غرق ایمان و اخلاص به خداى متعال بود.
او تمام عمرش را با طهارت و تقوا سپرى کرد و طیّب و طاهر و آراسته به تقوا خدا را ملاقات نمود، در خانه خدا به دنیا آمد و در خانه خدا هم از دنیا رفت.
او به راستى دلباخته حقّ بود، همان وقتى که شمشیر بر فرق مبارکش رسید فرمود: “فُزْتُ وَ رَبِّ الْکَعْبَهِ”; “به خداى کعبه رستگار شدم.” شهادت آن حضرت در شب ۲۱ رمضان سال چهلم هجرى اتفاق افتاد.
salam saiteta taghir dadi avaz shodeh