بخش کودک و نوجوان وب سایت موعود امم

باز آن احساس گنگ و آشنا
در دلم سیر و سفر آغاز کرد
باز هم با دست‏های کودکی
سفره‏ی تنگ دلم را باز کرد
باز برگشتم به آن دوران دور
روزهای خوب و بازی‏های خوب
قصه‏های ساده‏ی مادربزرگ
در هوای گرم شب‏های جنوب
رختخوابی پهن، روی پشت‏بام
کوزه‏های خیس، با آب خنک
بوی گندم، بوی خوب کاهگل
آسمان باز و مهتاب خنک
از فراز تپه می‏آمد به گوش
زنگ دور و مبهم زنگوله‏ها
کوچه‏های روستا، تنگ غروب
محو می‏شد در غبار گله‏ها
های و هوی کوچه‏های شیطنت
دست دادن با مترسک‏های باغ
حرف‏های آسمان و ریسمان
حرف‏های یک کلاغ و چل کلاغ
روزهای دسته‏گل دادن به آب
چیدن یک دسته گل از باغچه
جست‏وجوی عینک مادربزرگ
توی گرد و خاک روی طاقچه
فصل خیش و فصل کشت و فصل کار
فصل خرمنجا و خرمن‏کوب بود
خواندن خط‏های در هم توی ماه
خواب‏های روی خرمن خوب بود
روزهای خرمن افشانی که بود
خوشه‏‏ها در باد می‏رقصید شاد
دانه‏های گندم و جو را ز کاه
پاک می‏کردیم با آهنگ باد
در دل شب‏های مهتابی که نور
مثل باران می‏چکید از آسمان
می‏کشیدیم از سر شب تا سحر
بارهای کاه را تا کاهدان
آسمان‏ها در مسیر کهکشان
ریزه‏های ماه را می‏ریختند
اسب‏ها از بارشان، در طول راه
ریزه‏های کاه را می‏ریختند
ریزهای کاه خطی می‏کشید
از سر خرمن به سوی کاهدان
کهکشانی دیده می‏شد در زمین
کهکشان دیگری در آسمان
توی خرمنجای خاکی کیف داشت
بازی پرتاب «توپ آتشی»
«دوز» بازی‏های بی‏دوز و کلک
جنگ با «تیر و کمان‏های کشی»
جنگ مردان مثل جنگ واقعی
جنگ با سنگ و تفنگ و چوب بود
جنگ ما مانند «جنگ زرگری»
گر چه پرآشوب، اما خوب بود
مرگ ما یک چشم بستن بود و بس
خون ما در جنگ‏ها بی‏درنگ بود
هفت تیر چوبی ما بی‏صدا
اسب‏های چوبی ما لنگ بود
آسیاهای قدیمی خوب بود
دوستی‏های صمیمی خوب بود
گر چه ماشین‏های ما کوکی نبود
باز «ماشین‏های سیمی» خوب بود
ظهرها بعد از شنا و خستگی
ماسه‏های نرم کارون کیف داشت
وقت بیماری که می‏رفتیم شهر
سینمای گنج قارون کیف داشت
روزها در کوچه‏های روستا
دیدن ملای مکتب ترس داشت
دیدن جن توی حمام خراب
دیدن یک سایه در شب ترس داشت
چشم‏ها، هول و هراس ثبت‏نام
دست‏ها، بوی کتاب تازه داشت
گر چه کیف ما پر از دلشوره بود
باز هم دلشوره‏ها اندازه داشت
«باز باران با ترانه» می‏گرفت
دفتر «تصمیم‏ کبری» خیس بود
«خاله مرجان» و خروس ساده‏اش
که پر و بالش سرا پا خیس بود
روزهای باد و باران و تگرگ
تیله بازی‏های ما با آسمان
تیله‏های شیشه‏ای از پشت‏بام
صاف، غل می‏خورد توی ناودان
بعضی از شب‏ها که مهمان داشتیم
گرم و روشن بود ایوان و اتاق
می‏نشستیم از سر شب تا سحر
فال حافظ بود و گرمای اجاق
«هفت بند» کهنه‏ی «کاکاعلی»
ناله‏اش مثل صدای آب بود
شاهنامه خوانی «عامورضا»
داستانش رستم و سهراب بود
یاد شربت‏های شیرین و خنک
توی ظهر داغ عاشورا به خیر!
یاد آش نذری همسایه‏ها
روضه‏ها و نوحه‏خوانی‏ها به خیر!
یاد ماه روزه و شب‏های قدر
یاد آن پیراهن مشکی به خیر!
یاد آن افطارهای نیمه‏وقت،
روزه‏های کله گنجشکی به خیر!
قهرها و آشتی‏های قشنگ
با زبان آشنای «زرگری»
یک دوچرخه، چند چشم منتظر
بعد از آن هم بوی چسب پنچری
چال می‏کردیم زیر یک درخت
لاشه‏ی گنجشک‏های مرده را
«چینه» می‏دادیم نزدیک اجاق
جوجه‏های زرد سرماخورده را
خواب می‏رفتیم روی سبزه‏ها
سیر می‏کردیم توی آسمان
راه می‏رفتیم روی ابرها
تاب می‏بستیم بر رنگین کمان…
ناگهان آن روزها را باد برد
روزهایی را که گل می‏کاشتیم
روزهایی که کلاه باد را
از سرش با خنده بر می‏داشتیم
بال‏های کاغذی آتش گرفت
قصه‏های کودکی از یاد رفت
خاک بازی‏های ما را آب برد
بادبادک‏های ما بر باد رفت
آه، آیا می‏توان آغاز کرد
باز این راه به پایان برده را؟
می‏توان در کوچه‏ها احساس کرد،
باز بوی خاک باران خورده را؟
می‏توان یک بار دیگر باز هم
بال‏های کودکی را باز کرد؟
چشم‏ها را بست و بر بال خیال
تا تماشای خدا پرواز کرد؟

قیصر امین‏پور